Πλήθος προσώπων,
σε παρατεταγμένο χάος
περνούν με ακαθόριστο βήμα,
μπροστά από κραυγές οχημάτων
και αδιάκριτους θορύβους.
Πλήθος προσώπων
με την ίδια έκφραση,
να ερμηνεύουν το κενό
κάτω απ' τος βουβές παρουσίες
των πολυώροφων.
Σκληρό γκρίζο
και χειριστικοί σηματοδότες
και φωτεινές βιτρίνες
να στάζουν χρώμα
σαν τραυματισμένα ουράνια τόξα.
Η πόλη φοράει την τιάρα της,
κεραίες και καλώδια
και έπειτα σέρνεται,
μέσα στη μοναξιά της.
© 2021 Α.Χ.Δ, All Rights Reserved
Όταν οι δαίμονες απλώνονται
σαν δυσωδία στον χώρο,
μέσα στα αργόσυρτα λεπτά
τραβάω μια πένα - κάνη,
να λάμπει ατσάλινη στο σκοτάδι.
Στα άφωτα 24ωρα,
άφησα ποιήματα
καρφωμένα στους τοίχους
σαν ασημένιες σφαίρες,
να μου θυμίζουν ποιος είμαι.
© 2021 Α.Χ.Δ, All Rights Reserved
Στα ψυχρότερα φεγγάρια,
οι λύκοι μου ούρλιαζαν φλόγες.
Κάθε νύχτα,
ιχνηλατούσαμε μαζί το σκοτάδι,
αφήνοντας φθαρτά ίχνη
και απόρθητους όρκους.
© 2021 Α.Χ.Δ, All Rights Reserved
Σχηματίζονται, σαν παραισθήσεις
κοσμικές πλώρες
στις άκρες του νου.
Ποιος οδηγεί - ποιος οδηγείται;
Μέσα στο χάος,
κράτησα μια πένα
να γεννά το θαύμα.
Σε κάθε τρικυμία
οι στίχοι μου
υδάτινα κτήνη.
