Κοίταζέ με απ' τις γωνίες,
ρίχνε ματιές χαλάζι,
καθώς θα στρίβω το κεφάλι,
καθώς θα ακούω τους ψιθύρους,
να ραγίζουν τη σιωπή της νύχτας
σαν αδέξιοι διαρρήκτες.
Κοίταζέ με απ' τις γωνίες
και χαμογέλα,
καθώς θα πάλλεται η φωνή
πάνω σε άγνωστες λέξεις
σαν εκείνες που δεν ακούσαμε ποτέ,
μα τις γνωρίζαμε ήδη.
© 2020 Α.Χ.Δ, All Rights Reserved
Αλήθειες που απορρίπτω
σαν αιρετικές διδαχές,
ανασκοπήσεις ημερών
που επίτηδες ξεχνάω.
Συμμαζεύω τις σκέψεις,
πληγωμένη λεγεώνα
και περιμένω τη νύχτα,
δίχως αγωνία για τα χρώματά της.
Αυτός ο λύκος,
δεν ουρλιάζει στο φεγγάρι,
απλά παρατηρεί,
τον αδειανό αβυσσόμορφο ουρανό.
© 2020 Α.Χ.Δ, All Rights Reserved
Τι κρύβαμε γελαστοί στα μεσημέρια;
Θυμάμαι και ξεχνώ ταυτόχρονα,
σαν να ξεσκαρτάρω
ψευδείς μνήμες.
Γράφω λέξεις
διαζεπάμη
να κατευνάζουν τις κραυγές
που έθαψα στους τοίχους.
© 2020 Α.Χ.Δ, All Rights Reserved
Παρατηρώ τον ήλιο,
θαμμένο στα αχνά σύννεφα,
σαν να βρίσκομαι
στο ψηλότερο σημείο του βωμού.
Η μέρα επιταχύνει δυσαρμονικά,
οι στιγμές περνούν, άχαρα από μπροστά μας
σαν σκηνοθετικά λάθη.
Θα έρθει η νύχτα ξανά,
σαν τυπική αλλαγή βάρδιας
για να χαθεί και το φεγγάρι
και οι στιγμές πάλι θα περνούν,
απλά ωράρια σε σημειωματάρια.
Οι μέρες δεν κινούνται κυκλικά
αλλά σε μια ευθεία, βιαστικά τραβηγμένη.
© 2020 Α.Χ.Δ, All Rights Reserved
